W czerwcu 1918 r., wykorzystując uzyskany urlop, nie wrócił do pułku. Włączył się do działalności konspiracyjnej w POW na Lubelszczyźnie. W pierwszych dniach listopada 1918 r. przebywał we Lwowie, gdzie z chwilą wybuchu walk polsko-ukraińskich wstąpił do szeregów obrońców Lwowa. Walczył na odcinku kpt. Boruty-Spiechowicza w rejonie szkoły Sienkiewicza jako artylerzysta (słynna bateria braci Filipowiczów).
Z dniem 15 listopada Dowództwo WP na Galicję Wschodnią mianowało go podporucznikiem. Od grudnia 1918 r. do maja 1919 r. był oficerem wywiadowczym w 4 Pułku Artylerii Polowej na froncie ukraińskim. W czerwcu znów znalazł się w kawalerii. Służył w 11 pułku ułanów jako dowódca szwadronu zapasowego. W październiku skierowano go do Oficerskiej Szkoły Jazdy w Starej Wsi pod Warszawą. Ukończył ją w kwietniu 1920 r. i otrzymał przydział na instruktora i łącznika przy sprzymierzonej przeciwko bolszewikom 6 Dywizji Ukraińskiej w Brześciu n.Bugiem. Był przy niej w marszu na Kijów, w walkach odwrotowych i w ofensywie sierpniowej.
Z dniem 30.07.1920 r. awansował na porucznika. W końcu sierpnia powrócił do 11 pułku ułanów i objął dowództwo szwadronu na froncie południowym. Z dniem 27 sierpnia zatwierdzony został w stopniu rotmistrza. Po wojnie nadal służył w 11 pułku ułanów, stacjonującym w Ciechanowie.
Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na majora. W 1927 r. ukończył kurs dla oficerów sztabowych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W 1928 r. otrzymał skierowanie do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, którą ukończył w 1930 r.
Już w stopniu podpułkownika (awans z 1 stycznia 1930 r.) objął stanowisko dowódcy 7 Pułku Ułanów w Mińsku Mazowieckim. Pułkiem tym dowodził do czerwca 1935 r., awansując w tym czasie na pułkownika dyplomowanego (01 stycznia 1933 r.). Od lipca 1935 r. do czerwca 1939 r. był dowódcą 3 Pułku Strzelców Konnych w Wołkowysku.
Dwa miesiące przed wybuchem wojny mianowany został dowódcą Wołyńskiej Brygady Konnej z siedzibą w Równem. Brygada ta, wzmocniona 12 hrubieszowskim pułkiem ułanów, we wrześniu 1939 r. walczyła w ramach GO „Piotrków" Armii „Łódź". Po krwawych bitwach pod Mokrą i Ostrowami odeszła na nowe pozycje. W odwrocie 8 września odznaczyła się w boju pod Cyrusową Wolą, a 10 września dotarła do Puszczy Kampinoskiej i przez most w Kazuniu przeprawiła się na wschodni brzeg Wisły.
Niektóre pododdziały brygady wzmocniły obronę Warszawy, zaś gro jej sił skierowało się w rejon Sulejówek - Miłosna, gdzie weszło w skład zgrupowania Kawalerii Gen. Władysława Andersa. W dniu 13 września brygada na czele zgrupowania wzięła udział w akcji na Mińsk Mazowiecki, po czym w ciągłych walkach wycofała się w rejon Lubartowa. W drugiej bitwie tomaszowskiej 22-23 września resztki brygady przebiły się przez Krasnobród na południe. Zostały ostatecznie rozbite w drodze ku granicy węgierskiej.